Damla'nın Önizlemesi

       Ben seni sürekli nükseden bir hastalık gibi sevdim. Arada iyileştim diyordum, tamam diyordum, soluklanıyordum başkalarında, ama sonra sen tekrar nüksediyordun. Sen, benim içimde nükseden bir hastalıksın 5 aydır. Hatta 6. aya girdik. 6 ay nedir ki diyeceksiniz belki de. Şöyle söyleyeyim, 6 aylık ömrü kalmış birine bir ömür ; 80 yaşına gelmiş birisi içinse göz açıp kapanması kadar kısa bir süre hatta hatırlayamadığı mazi belki de.    Ama birini severek geçirdiğimiz 1 gün hatta 1 saniye bile aslında ömürlüktür. Çünkü aynı günde kalbinizin içinizde sadece günde 9000 litre kan pompalamakla kalmadığını, sizi alt üst edebileceği gerçeğini de fark ettiğiniz bir gerçekler bütünüdür de. Hatta bazen fiziksel olarak tam yerini bulabileceğiniz bir görevde üstlenir, acıyarak. Duygudan duyguya gittiğiniz 1 saniye, bomboş oturduğunuz 1 saatin yanında kıyaslanamaz bile. Hem acı çekersiniz, hem de içinizde tüm organlarınız bir yerde toparlanmış gibi. Umut e...

"Birbirimize birkaç aşk kadar geç kalmış olmasaydık,  Hep yanlış gidenlerin ardından yorulmasaydık.  ...  Kendimi arıyorken, olmaktan korktuğum yerdeyim, Sendeyim  Al beni, ne yaparsan yap." "Korkuyorum bakışların çarpınca bana." Ben bu şarkıyı bu adamdan dinlemeye bayılıyorum. Keşke adam akıllı stüdyo kaydı olsaydı. Ya da bana Özgür Çevik'i komple versinler, bana bütün gün şarkı söylesin. Yabancı Damatta ı-oynarken ne hayrandım adama. Babama tutturmuştum "Baba ben de yabancıyla evlenmek istesem izin verir misin?" filan diye. Babamın şu huyuna hastayımdır (!). Genel hayatım hakkındaki söylediği bir söz vardır yıllardır "Bu hayat senin hayatın. Kendi kararlarını kendin ver." ne güzel değil mi? Ama istikrarlı değil söylediklerinde. Ya da eylem ve fikir çelişiyor desem daha iyidir. Neymiş beni yabancıyla hayatta evlendirmezmiş. E hani benim hayatımdı? Hayret nerelerden nerelere gelmişim. Benim hayatım hakikaten böyle. Düşüncelerim...

Bu kadar göz önündeyken elleşmemek imkansız. Yani bir göz atmamak, ne yazmış yine ne dinlemiş ne okumuş diye bakmamak imkansız diyorum. Bilirsiniz işsisizimdir. Boş vakitlerimin birkaçını kendimi tutamadan böyle şeyler yapıyorum. Çok kızdım az önce birine. Bu kadar aynıyken bu kadar uzak olmayı seçmiş birisine. Zamanımızı tüketmiş, olmayan anıları öldürmüş birisine. Ben böyleyim işte. Sanki kendi hayatım mükemmelmiş gibi, sanki en doğrusunu ben yapıyormuşum gibi birisinin hatasını görünce anında çok kızarım. Daha iyisini herkes hak eder. O yüzden kızıyorum ya. Fark etmiyor şu an. Ya kafası meşgul herşeyle ya da hiçlikle. Ya da düşünmemeye çalışıyor. Bende belki bir gün düşünür diye umut edip beklemekten başka şansım yok.  Ama yazık etti, günah etti benden söylemesi. Üstüme vazife mi? Evet vazife. Çünkü bana da yazık etti. Ama saygı duyuyorum kendisine. Bu kadar benziyoruz ya ondan. Diyorum belki bir bildiği var. Keşke ilk baştan deseydim bu kadar çok benzediğimizi ...

Selam arkadaşlaaar, bugün sizlere ruhumun içindeki sıkıntı ile karşılaşacağım. ( Ama sözleri çok hoşuma giden minnoş bir şarkı koyayım şuraya .) Biliyorsunuz (ya da bilmiyorsunuz) geçen yazımda içimdeki hissizlikten bahsetmiştim. Çok geçmedi, tekrar manyaklaşmaya döndüm. Yaptığım hertotemin sonucu şu 3 günde ki KARAR VER olarak çıktığından ve sürekli gelen acayip mesajlar sonucunda sevdiğim beye geri döndüm. Aman tanrım dün öğlen beraber geçirdik. Tabi bizi tanıştıran arkadaşım eşliğinde. Yan böyle aklıma ne geldiyse sorabildim ya ölsem de gam yemem diyeceğim ama şaka şaka daha çok genciz, ve de yaşanacak daha çoook şey var. Şaka maka arada ki olayı yaşamasam bu kadar rahat olabilir miydim? Hayır. Herşey de bir hayır vardır ya kızlara diyorum "Yani görseniz tanıyamazdınız beni o anda. Cesaretime filan. Rahat olmam yeterliymiş diyorum." Pislik kızlar diyor ki bak sen bak "20 yılın sonunda bunu öğrenebildiğine sevindik.". Bak dost acı söyleri biraz abartmadı...

Merhabalar arkadaşlaaar. ***Anne bloğumu okumayı bırakırsan sevinirim. Bu bir sosyal mesaj. Hayatım bu benim sizlere göstermek istemediğim özelim. Anlatmak istesem gelirdim zaten anlatırdım değil mi? Bırakmayacağını bilsem de belki küçük bir farkındalık yaratmışımdır umuduyla devam ediyorum. Uzun zamandır en çok korktuğum şey başıma geldi. Ne mutlu bana değil mi ya. Evet aynen. Ney diyorsanız eğer en çok korktuğun şey. Boşluk hissiyatı. Bu öyle birşey ki, ilk olarak duygularda bir hiçlik oluyor. Hem en kötüsü hem de en iyisi. İyi çünkü film izleyerek, müzik dinleyerek filan geçiyor. Ama kötü tarafı ki hakikaten bu durumdan nefret ediyorum, kendimi yaşıyor gibi hissetmiyorum.  Ben duygularımla varım. Öyle iyiyim. Enerjimi de oradan alıyorum. Ya da bir duygunun peşinden koşarken. Sonra ki ise hiç birşey yapmak istememek. Yani zaten hesapladım tam 5 aydır bu hissiyat ile diğer hissiyat arasında git gellerim vardı. Ama şu 5 ayda beni iteleyen böyle şeylere umutsuzluktu. Bu ...

Hep böyle olur, Hevesim kaçınca hevesimin kaçtığının aklı başına gelir, Ama iş işten geçmiştir. Böyle dediğime bakmayın. Ya da bakın. Anladım ağır abisin. Ya ben başından beri kapalı bir kutu açınca neşeli, eğlenceli ama sahtekar biri değildir diye kendime bekle diyip durdum. Peki şimdi ne oldu sorun bakalım. Evet halen benim umudum var ama galiba geç oldu bence. Esasında bazı şeylere başlamaya yeni başlayacak gibiydik. Ama dedim ya geç oldu. Bunun sebebi olarak da şımarığımdır ve sadece sahip olmaya başlayınca sıkılıyorumdur, uzaklaşıyorumdur. Ya da sevmekten korkuyorumdur, kaçıyorumdur. Ama itiraf ediyorum tamamiyle dürüst bir şekilde söylemeliyim ki. İçi içime hiç uymayacak ben onu anladım. Ve içi içime uyacak bir başkasını tanıdım. Tanıdımı çok elleşmeyelim orası bende kalsın. Biraz basın açıklaması gibi olmadı mı yahu? Son olarak çok yakında Paulo Coelho - Zahir kitabından alıntılarla geleceğim. Bekleyin beni! Sevdiği olmadan yaşayamıyor insan Yaşıyor da.. eksik ya...

"Çünkü niyet ile hareket arasında her zaman bir kopukluk vardır. O, yarı yoldan dönme özgürlüğüne sahip olmak istiyordu." "Tanrı varsa, -ki ben olmadığına inanıyorum-, insan aklının sınırları olduğunu da bilir.Yoksulluğu, haksızlığı, aç gözlülüğü, yapayalnızlığı, bütün bu karmaşayı o yaratmadı mı? Mutlaka çok iyi niyetlerle girişmiştir bu işe, ama sonuçlar bir felaket. Tanrı varsa bu dünyayı erkenden terk etmeyi seçen yaratıklara karşı cömert davaranacaktır, Hatta bizi burada vakit harcamaya zorladığı için özür bile dileyebilir. "  "Bunları bir otuz, kırk ya da elli yıl daha görmeye devam etmeyeceğini bildiğinden daha da mutluydu çünkü o zaman bütün orjinallikleri kaybolacak ve sonrakine benzediği bir yaşam trajedisine dönüşeceklerdi."  "Cennette odaları florasan ışıkla aydınlatmazlardı kesinlikle ve de anında başlayan sancı tipik bir dünya sancısıydı. Ah bu dünyanın acıları hiçbir şeye benzeme, hemen anlaşılır." "Herkesin...