Damla'nın Önizlemesi

Bir şeyler yazma ihtiyacı içinde bulduğumda kendimi hiç zaman kaybetmeden buraya koştum. Koştuğumda soluklanmak için durduğum zaman fark ettim ki 49 post yazmışım. Vay be dememek elde değil. Benim için az zamanda çok iş. Tamam az zaman değil yani burada yaklaşık 5 aydan bahsediyoruz ama bununla da çok mutluyum. 49 postta neler oldu diye düşünüyorum. Hala onu sevmediğimi kanıtlamaya çalışsam da çevremde hala ondan uzaklaşamıyorum. Onun nefes aldığını bildiğim yerlere gitmek için çırpınıyorum can atıyorum. Çok çaresizce yaptığım bu şeyleri gelin görün ki onun karşısında tam bir gurur abidesi gibi de yapamıyorum. Neyim ben? Sonumu kendim hazırlıyorum ve sonrada hayatımı sorguluyorum? Hayatın suçu ne ki? Bütün yanlış bende diyeceğim ama ı ıh bütün yanlışlar bende değil. Üst üste tesadüf denilen şeyler en olmadık zamanlarda başıma geldiğinden zaten düzgün olmayan tepkilerim iyicene tutarsızlaşıp beni hayatımı sorgular bir şekilde bırakıyor. E bende izin veriyorum. Bugün aslında büyük bi...

Merhabalar efeeniiim, İyyakşamlar efeniiiim. Bloğuma hoş ve de hoş geldiniiiiz. Şu cümlelerden anlayacağınız üzere ben iyi değiliz. Şizofrende değiliz. Kendi halimizde kalmışız gitmişiiiz. Bugünlerde fazla kendi halimdeyim yazık bünyem alışkında değil. İçimden bir şeyler geçiyor ama bunu nasıl sözcüklere vuracağımı bilemiyorum. Yazar olarak ya da sadece bir anlatıcı olarak son zamanlarda biraz (!) -hah- tıkandım. Bakınız kendi kendimle alay ediyorum. Neyse işte. Tıkandımında ötesi ben resmen bittim. İçimde ki şair ölmüş resmen. Galiba onunla birlikte giden zamanımın, kalbimin ve de hayallerim ve umutlarımın yanında içimde yatan şıllık yazarda gitti. Buradan da anlayacağınız üzere benim haller duman. Yok yok bunu anlatmaya çalışmıyordum aslında. Aslında ben şey yazıcaktım. Imm şey ben ne yazacaktım ya? Unuttum. Bakın içimdeki çelişkiyi bile buraya döktüm. Yani daha eğlenceli bir blog için benim bir an önce o dünkü metrodaki Halkapınarda inen çocuğu bulmam lazım ya da  yeni göz...